سخنرانی غلامحسین دینانی درباره مولانا و سهروردی2

 

  

مولوی ، مثنوی را با نی آغاز و ما را به نیستان دعوت می‌کند.

مولانا فردی جهانی است. مرد همه تاریخ بشری است. اما چرا اسمی از ایران نیست مولانا به زبان فارسی شعر گفته است. این، افتخار و بیمه زبان فارسی است البته اگر برخی از ترک ها نگویند که اشعار مولانا اول ترکی بوده و بعد به فارسی ترجمه شده خدا را شکر که ما این قدر نمونه درخشان فارسی داریم که مشکلی به وجود نمی آید. این مشکل در میان عرب ها هم وجود دارد. یک الف و لام ابتدای کلمه می گذارند و آن را مصادره می کنند. مولانا مرد غریبی است. بشریت نیازمند است تا قیامت فارسی یاد بگیرد که بتواند مثنوی بخواند.

نیاز جهان به مولانا

هر بیت مولانا، مثنوی معنوی است. دنیایی که روح آن پیشرفت و تکنولوژی است، به این اندیشه ها نیاز دارد.

یکی از اندیشمندان غربی سه جمله عمیق دارد که گویای بسیاری از حقایق موجود در اندیشه انگلیسی زبانان است. او می گوید: «جامعه بشری با برادرکشی آغاز شده، هیچ زبان مشترکی بین گرگ و گوسفند نیست و از وقتی که خدا و بشر همدیگر را فراموش کردند، بشر دیگر انتظار عدالت ندارد.» در هر حال، اگر یک صدم سخنان عمیق، بشری و الهی مولانا ترجمه شده باشد، کافی است که بشر تشنه حقیقت، علاقه نشان دهد. مثنوی معنوی، کتاب غریبی است.

سهروردی عبارت دیگری از مولانا و فردوسی است. او نیز مانند مولانا بر تهی شدن از خود، تاکید می کند. از خود تهی شدن، مطلع شعر مولاناست. بشنو از نی چون شکایت می کند از جدایی ها حکایت می کند

خصلت نی، تهی بودن آن است. صدای نی از خودش نیست و اگر تهی نبود اصلا صدایی نداشت.ما باید به مثنوی معنوی افتخار کنیم و برایش جشن ها بگیریم. درست نیست که منتظر یونسکو بمانیم که به ما سفارش برپایی جشن بدهد. شاهنامه را هم باید خواند. لازم است نوع تفکر انسانی فردوسی، باز شود. مردم برای این که اومانیسم را بشناسند باید شاهنامه بخوانند. هر چند زبان و فرهنگ فارسی و ایرانی، دشمنان زیادی دارد. ما از سویی با غرب و از سوی دیگر با اعراب مبارزه فرهنگی داریم هر چند عرب ها نمی دانند اگر ایرانی ها نبودند معلوم نبود الان آنها چه داشتند. ایران، شخصیت های ماندگاری به جهان معرفی کرده است. بشریت تا قیامت به امثال ابن سینا نیاز دارد.