عمــــرت تــا کـی بـه خودپرستــــی گــــــــذردیا در پـــــی نـیستــــی و هستــــی گــــــــذرد
مـــی خور که چنین عمر که غم در پی اوستآن بـــــه کـــــه بخــــواب یا به مستــی گـــذرد
خیــــــــــــــام