اشعار زیبــای مـولــوی

 

 

بشنـو این نی چون شکــایت می‌کـــنـد

از  جـداییــهـــا  حکـــــایت  مـــی‌کــــنـد

کــــز نیستـــان تـــا  مـــــرا  ببریــــده‌انـد

در نفیــــــرم  مــــــرد و زن  نالیـــــده‌انـد

سینه خواهم شرحـــه شرحـــه از فراق

تـــا  بگـــویــم  شـــرح  درد  اشتیـــــاق

هـــر کسی کو دور ماند از اصل خویش

بـــاز جویـــد روزگــــــار وصـــل خـــویش

مــن بــــه هــــر جمعیتی نالان شـــدم

جفــت بــدحالان و خوش‌حالان شـــدم

هــر کســی از ظن خــود شــد یـار من

از  درون  مـن  نجســت  اســـرار  مــن

ســـر مــن از نالـــه‌ی مـــن دور نیست

لیـک چشم و گوش را آن نور نیست…

ای یوسف خوش نام مـا خوش می‌روی بر بام مــــا

ای درشکـــسته جــام مـا ای بــردریـــــده دام ما

ای نــور مـا ای سور مـا ای دولت منصــور مـا

جوشی بنه در شور ما تا می‌شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یــار مـــا عیــار مـــا دام دل خمـــار مـــا

پا وامکــش از کار ما بستان گــــرو دستار مــا

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

وز آتـــــش ســودای دل  ای وای دل  ای وای مـــــا

مــن  غلام  قمــرم ، غیـــر  قمـــر  هیــــچ  مگو 

پیش مـــن جــز سخن شمع و شکــر هیچ مگو 

سخن رنج مگو ،جز سخن گنج مگو 

ور از این بی خبری رنج مبر ، هیچ مگو 

دوش دیوانه شدم ، عشق مرا دید و بگفت 

آمـــدم ، نعـــره مــزن ، جامه مـــدر ،هیچ مگو 

گفتــم :ای عشق مــن از چیز دگــر می ترســم 

گــفت : آن  چیـــز  دگـــر  نیست  دگـر ، هیچ  مگو 

من  به  گــوش  تـــو  سخنهای  نهان  خواهم  گفت 

ســر بجنبـــان کـــه بلـــی ، جــــز که به سر هیچ مگو 

قمـــری ، جـــــان  صفتـــی  در  ره  دل  پیــــــدا  شـــد 

در  ره  دل  چـــه  لطیف  اســت  سفـــر  هیـــچ  مگــو 

گفتم : ای دل چه مه است ایــن ؟ دل اشارت می کرد 

کـــه  نـــه  اندازه  توســت  ایـــن  بگـــذر  هیچ  مگو 

گفتم : این روی فرشته ست عجب یا بشر است؟

گفت : این غیـــر فرشته ست و بشــر هیچ مگو 

گفتم :این چیست ؟ بگو زیر و زبر خواهم شد 

گــفت : می باش چنیــن زیرو زبر هیچ مگو 

ای نشسته در این خانه پر نقش و خیال

خیز از این خانه برو،رخت ببر،هیچ مگو

گفتم:ای دل پدری کن،نه که این وصف خداست؟

گفت : این  هست  ولـــی  جان  پدر  هیچ  مگو

ای قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید

معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید

معشــوق تــو  همسـایه و دیــوار به دیوار

در بادیه ســـرگشته شمـــا  در چــه هوایید

گــر صـــورت  بی‌صـــورت  معشـــوق  ببینیــد

هــم خـــواجه و هــم خانه و هم کعبه شمایید

ده  بـــــار  از  آن  راه  بـــدان  خـــانه  بـــرفتیــــد

یــک  بـــار  از  ایـــن  خانــه  بــر  این  بام  برآیید

آن  خانــــه  لطیفست  نشان‌هـــاش  بگفتیــد

از خــواجــــه آن خــــانـــــه نشانـــی بنماییـــد

یک دستـــه گــل کــو اگـــر آن بـــــاغ بدیدیت

یک گـــوهر جــــان کـــو اگـــر از بحر خدایید

با ایــــن همـه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

حیلت رها کن عاشقــا دیوانه شو دیوانه شو

و انـدر دل آتش درآ پــــروانـه شــو پروانــــــه شو

هــم خــویش را بیگـــانه کن هم خانه را ویرانه کن

و آنگه بیا با عاشقان هم خانـه شـو هم خانه شــو

رو سینــه را چـون سینه ها هفت آب شو از کینه ها

و آنگـــه شراب عشــق را پیمانـــه شــــو  پیمانــه شـو

باید  کـــه  جملــه  جــان  شــوی  تا  لایق  جانان  شوی

گـــر ســوی مستــان میــروی مستانه شـــو مستانه شو…

هلـــه  نومیـــد  نباشی  کـــه  تـــو  را  یـــار  بــراند

گـــرت  امروز  بـــراند  نــه  کـــه  فـــردات  بخواند

در  اگر  بر  تو  ببندد  مرو  و  صبر کـــن  آن جا

ز پس صبر تـــو را او به ســـر  صـــدر  نشاند

و اگــر  بر تو ببندد  همه  ره‌ها  و  گذرهــا

ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند…

ای دوست قبولم کن وجانم بستان

مستــم کـــن  وز هر دو جهانم بستان

بـا هـــر چـــه دلم قـــرار گیـــرد بــی تـــو

آتش بــه مـــن انـــدر زن و آنـــم بستـان…

یــار مرا غار مــرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غـــار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تــویی فاتح و مفتوح تـویی

سینـــه مشــروح تــویی بـــر در اســرار مرا

نـــور تـــویی سـور تــویی دولت منصور تـویی

مـــرغ کـــه طــور تــویی خســته بــه منقار مرا

قطـــره تویی بحــر تویی لطـف تــویی قهــر تویی

قنــد  تـــویی  زهـــر  تــویی  بیــــش  میـــازار  مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی

روضــه اومیــد تویـــی راه  ده  ای یــار مرا

روز تــویی روزه تـــویی حـاصل دریوزه تـویی

آب تــویی کــوزه تــویی آب ده این بـــار مـــرا

دانـــه تویــی دام تــویی بــاده تویی جام تـویی

پختـــه تویی  خـــام تــویی  خـــام  بمگـــذار  مرا

این  تن  اگـــر کـــم  تــندی  راه  دلــم  کــم  زندی

راه  شــدی  تــا  نبــدی  ایـــن  همـــه  گـــفتار  مرا

عـــــالم همـــه دریــا شـــود دریـــا ز هیبت لا شـــود

آدم  نماند  و  آدمی  گــــر  خــــویش  بـــا  آدم  زند

دودی بـــرآید از فلک نــی خلق مـــاند نــی ملـــک

زان  دود  ناگــــه  آتشی  بر  گــــنبد  اعظم  زند

بشکافد آن دم آسمان نی کون ماند نی مکان

شوری درافتد در جهــان وین سـور بر ماتم زند

گـــه  آب  را  آتش  بــرد  گــه  آب آتش را خــورد

گــه مــوج دریای عــدم بـــر اشــهب و ادهـــم زند

خورشیـد  افتــد  در  کـــمی  از  نـــور  جان  آدمی 

کـــم پـرس از نامحـــرمان آنجا کـــه محرم کـم زند…

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم

نـــه از اینم نــه از آنم مــن از آن شهر کـلانم

نـــه پـــی زمــــر و قمــارم نه پی خمر و عقارم

نـــه خمیـــرم نــــه خمـــارم نــه چنینم نه چنانم

مـــن اگـــر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم

نه  ز خاکم  نه  ز آبم  نه  از  این  اهــــل  زمــــانم

خـــرد پـــوره  آدم  چـــه  خبـــر  دارد  از  ایــن  دم

کــــه مــن از جمــله عالــم به دو صد پرده نهانم

مشنـو این سخن از من و نه زین خاطر روشن

که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم…

بـــی همگــــان بســـــر شـــــود  بی تـو  بســـــر  نمـــی شــــود 

داغ  تـــــو  دارد  ایــــن  دلـــــم  جــــای  دگـــــــر  نمــــی شـــود

دیـــده  عقــــل  مســـت  تــــو  چـرخــــه  چـــرخ  پســـت  تــــو

گــــوش  طـــرب  بــــه دســت تــــو بــی تـــو بســـر نمی شود

جـــان  ز تــــو  جــوش  مـــی کند  دل  ز تـــو  نـوش  می کند

عقـــل خـــــروش مــــی کنــد بـــی تــــــو بســـر نمـی شــود

خمـــــر مـــن  و  خمـــــار مـــن  بــــاغ  مـــن  و  بهـــار مــــن

خـــواب مـــن  و  خمــــار مــــن  بــی تـو  بســر ن می شود

جـــاه و جلال  مــن  تـــویی  ملکت  و  مــــال  مـــن  تـویی

آب  زلال  مــــن  تــــویی  بــــی  تــــو  بســــر  نمی شـود

گـــــاه  ســــوی  وفــــا  روی   گــــاه  ســوی  جفــــا  روی

آن  منــی  کـــجا  روی  بـــی  تــــو  بســـــر  نمی شـــود

دل  بنهنـــد  بــــر کنـــی  تـــوبـــــه  کــننـــــد  بشــکنــی

ایــن همــه خــود تـــو میکنی بــی تو بســر نمی شــود

بی  تـــو  اگـــر  بســـر  شدی  زیــر  جهــان  زبر  شدی

باغ  ارم  سقــر  شــدی  بــی تــو  بســر  نمــی شـود

گــــر تـــو ســری قــدم شـوم  ور تــو کفی  علم شوم

ور بــــروی عــــدم  شــــوم  بی تـو  بسـر  نمی شود

خــواب مــــرا ببستــــه ای  نقـــش مــرا بشسته ای

وز همـــه ام گسسته ای بــی تــــو بسر نمی شود

گـــر  تـــو  نباشی  یار من  گشت  خراب کــار مــن

مــونس و غمگـــسار مـــن  بی تو بسر نمی شود

بی تو نه زندگی خوشم بی تو نه مردگی خوشم

ســر ز غـم تو چون کشم  بی تو بسر نمی شود

هر چه بگویم ای صنم  نیست جـدا ز نیــک و بـد

هم تو بگو  ز لطف خود  بی تو بسر نمی شود