حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شو

حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شو
و اندر دل آتش درآ، پـــــــــروانه شو، پـــــــــــروانه شو

 
هم خویش را بیگـــــانه کن، هم خانه را ویــــــرانه کن
و آنگه بیا با عاشقــــــان هم خانه شو، هـم خانه شو

رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شــــو از کینه ها
وآنگه شراب عشق را پیمــــانه شو، پیمــــــــــانه شو

باید که جمله جــــــــان شوی تا لایق جانـــــان شوی
گر سوی مستان می روی مستانه شو، مستانه شو

آن گوشــــــــــــــوار شاهدان هم صحبت عارض شده
آن گوش و عـــــــــــارض بایدت دُردانه شو، دُردانه شو

چـــــــــــــــون جانِ تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
فانی شو و چـون عــاشقان افسانه شو، افسانه شو

تو لیله القــــــــبری برو تا لیله القـــــــدری شـــــــوی
چـون قدر مر ارواح را کاشــــــانه شو، کاشـــــانه شو

اندیــــــــشه ات جایی رود و آنگه تو را آنجـــــــا کشد
ز اندیشه بگذر چون قضـــــا پیشانه شو، پیشانه شو

قفلی بود میل و هوا بنهــــــــاده بر دل هــــــــای مــا
مفتـــــــاح شو مفتــــــــــاح را دندانه شو، دندانه شو

بنواخت نور مصطفـــــــــی آن استن حنـــــــــــــانه را
کمتر ز چوبی نیــــــــــــستی حنـانه شو، حنـانه شو

گوید سلیمــــــــان مر تو را بشنــــــو لسان الطیــر را
دامی و مرغ از تــو رَمَد، رو لانه شــــو، رو لانه شــــو

گر چهره بنمــــــــــاید صنم پر شو از او چـــــــون آینه
ور زلف بگشــــــــاید صنم رو شانه شو، رو شانه شو

تا کی دوشاخه چون رخی، تا کی چو بیذق کم تکی
تا کی چو فرزین کژ روی، فرزانه شـــــــو، فرزانه شـو

شکرانه دادی عشق را از تحفــــه هـا و مال هــــــــا
هِل مال را، خود را بده، شکـرانه شـو، شکــرانه شو

یک مدتی ارکـــان بُدی یک مدتـــــــی حیــــوان بُدی
یک مدتی چون جـــان شدی جانانه شو، جانانه شو

ای ناطقه بر بـــــــــــــام و در، تا کی روی در خانه پر
نطق زبـــان را ترک کن، بی چانه شو، بی چانه شو

حضرت مولانا

آمده ای که راز من بر همگان بیان کنی

آمده ای که راز من بر همگان بیان کنی

                                      وان شهِ بی نشانه را جلوه دهی نشان کنی

دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش

                                      گفتم : می نمی خورم  گفت : مکن، زیان کنی

گفتم: ترسم اَر خورم شرم بپّرد از سرم

                                      دست برم به جعد تو، بز ز من کران کنی

دید که ناز می کنم، گفت: بیا عجب کسی

                                      جان به تو روی آورد، روی بدو گران کنی

با همگان پلاس و کم با چو منی پلاس هم

                                      خاصبک نهان منم راز ز من نهان کنی

گنج دل زمین منم، سر چه نهی تو بر زمین

                                      قبله آسمان منم، رو چه به آسمان کنی

سوی شهی نگر که او  نور نظر دهد تو را

                                      ور به ستیزه سرکشی  روز اجل چنان کنی

رنگ رخت که داد روز رد شو از برای او

                                      چون ز پی سیاهه‌ای روی چو زعفران کنی

همچو خروس باش نر وقت شناس و پیش رو

                                      حیف بود خروس را ماده چو ماکیان کنی

کژ بنشین و راست گو راست بود سزا بود

                                      جان و روان تو منم سوی دگر روان کنی

گر به مثال اقرضوا قرض دهی قراضه‌ای

                                       نیم قراضه قلب را گنج کنی و کان کنی

ور دو سه روز چشم را بند کنی باتقوا

                                       چشمه چشم حس را بحر در عیان کنی

ور به نشان ما روی  راست چو تیر، ساعتی

                                       قامت تیر چرخ را  بر زه خود کمان کنی

بهتر ازین کرم بود؟  جرم تو را، گنه تو را

                                       شرح کنم که پیش من  بر چه نمط فغان کنی

بس که نگنجد آن سخن کاو بنبشت در دهان

                                        گر همه ذره ذره را باز کشی دهان کنی

حضرت مولانا

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

                                        دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

                                        زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

                                        رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای

                                        رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای

                                        پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم

گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی

                                        گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدم

گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی

                                        جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم

گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری

                                        شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم

گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم

                                        در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم

گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو

                                        زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدم

گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن

                                        گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم

چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم

                                        چونک زدی بر سر من پست و گدازنده شدم

تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلم

                                        اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم

صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطر

                                         بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدم

شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حد تو

                                         کآمد او در بر من با وی ماننده شدم

شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم

                                         کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم

شکر کند چرخ فلک از ملک و ملک و ملک

                                         کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدم

شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبق

                                         بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدم

زهره بدم ماه شدم چرخ دو صد تاه شدم

                                         یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدم

از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگر

                                         کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان

                                         کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدم

حضرت مولانا

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

                                  مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

                                  بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی

                                  چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی

                                  در خیبر است برکن که علی مرتضایی

بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان

                                  بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی

چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش

                                  چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی

بسکل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان

                                  که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی

تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی

                                   تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی

تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی

                                   سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی

تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی

                                   بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی

چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد

                                   که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی

تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین

                                   اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی

تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا

                                   تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی

چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید

                                   چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی

مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر

                                   ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی

به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد

                                   که خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی

تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی

                                    تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی

ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری

                                    ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی

شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی

                                    بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی

حضرت مولانا

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

                                     که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

                                    به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

                                    یا چه بود است مراد وی از این ساختنم

جان که از عالم عِلوی است یقین می دانم

                                    رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

                                    دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

                                    به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او می شنود آوازم

                                    یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

                                    یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی

                                    یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد

                                    از سر عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم

                                    آن که آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم

                                    تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

شمس تبریز اگر روی به من بنمایی

                                    والله این قالب مردار به هم در شکنم

مولانا

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

                                       ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

                                       جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

                                       آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

                                       پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

                                       وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

حضرت مولانا

شد ز غمت خانه سودا دلم

شد ز غمت خانه سودا دلم

                             در طلبت رفت به هر جا دلم

در طلب زهره رخ ماه رو

                             می نگرد جانب بالا دلم

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت

                             رفت بر این سقف مصفا دلم

آه که امروز دلم را چه شد

                             دوش چه گفته است کسی با دلم

از طلب گوهر گویای عشق

                             موج زند موج چو دریا دلم

روز شد و چادر شب می درد

                             در پی آن عیش و تماشا دلم

از دل تو در دل من نکته‌هاست

                             وه چه ره است از دل تو تا دلم

گر نکنی بر دل من رحمتی

                             وای دلم وای دلم وا دلم

ای تبریز از هوس شمس دین

                             چند رود سوی ثریا دلم

حضرت مولانا

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

                             ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها

ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس

                             ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا

ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش

                             پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی

ای جویبار راستی از جوی یار ماستی

                             بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا

ای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش

                             ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را

مولانا

در این سرما و باران یار خوشتر

                              نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری

                              لطیف و خوب و چست و تازه و تر

در این سرما به کوی او گریزیم

                              که مانندش نزاید کس ز مادر

در این برف آن لبان او ببوسیم

                              که دل را تازه دارد برف و شکر

مرا طاقت نماند از دست رفتم

                              مرا بردند و آوردند دیگر

خیال او چو ناگه در دل آید

                              دل از جا می‌رود الله اکبر

مولانا

ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد

طشتش فتاد از بام ما نک سوی مجنون خانه شد

می‌گشت گرد حوض او چون تشنگان در جست و جو

چون خشک نانه ناگهان در حوض ما ترنانه شد

ای مرد دانشمند تو دو گوش از این بربند تو

مشنو تو این افسون که او ز افسون ما افسانه شد

زین حلقه نجهد گوش‌ها کو عقل برد از هوش‌ها

تا سر نهد بر آسیا چون دانه در پیمانه شد

بازی مبین بازی مبین این جا تو جانبازی گزین

سرها ز عشق جعد او بس سرنگون چون شانه شد

غره مشو با عقل خود بس اوستاد معتمد

کاستون عالم بود او نالانتر از حنانه شد

من که ز جان ببریده‌ام چون گل قبا بدریده‌ام

زان رو شدم که عقل من با جان من بیگانه شد

این قطره‌های هوش‌ها مغلوب بحر هوش شد

ذرات این جان ریزه‌ها مستهلک جانانه شد

خامش کنم فرمان کنم وین شمع را پنهان کنم

شمعی که اندر نور او خورشید و مه پروانه شد

مولانا

 

کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا

ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری

شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا

رخ بر رخ شکر بنه لذت بگیر و بو بده

در دولت شکر بجه از تلخی جور فنا

اکنون که گشتی گلشکر قوت دلی نور نظر

از گل برآ بر دل گذر آن از کجا این از کجا

با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین

بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا

در سر خلقان می‌روی در راه پنهان می‌روی

بستان به بستان می‌روی آن جا که خیزد نقش‌ها

ای گل تو مرغ نادری برعکس مرغان می‌پری

کامد پیامت زان سری پرها بنه بی‌پر بیا

ای گل تو این‌ها دیده‌ای زان بر جهان خندیده‌ای

زان جامه‌ها بدریده‌ای ای کربز لعلین قبا

گل‌های پار از آسمان نعره زنان در گلستان

کای هر که خواهد نردبان تا جان سپارد در بلا

هین از ترشح زین طبق بگذر تو بی‌ره چون عرق

از شیشه گلابگر چون روح از آن جام سما

ای مقبل و میمون شما با چهره گلگون شما

بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم الصلا

از گلشکر مقصود ما لطف حقست و بود ما

ای بود ما آهن صفت وی لطف حق آهن ربا

آهن خرد آیینه گر بر وی نهد زخم شرر

ما را نمی‌خواهد مگر خواهم شما را بی‌شما

هان ای دل مشکین سخن پایان ندارد این سخن

با کس نیارم گفت من آن‌ها که می‌گویی مرا

ای شمس تبریزی بگو سر شهان شاه خو

بی حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا

مولانا

دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو نهان مکن

دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو نهان مکن

چون خمشان بی‌گنه روی بر آسمان مکن

باده خاص خورده‌ای نقل خلاص خورده‌ای

بوی شراب می زند خربزه در دهان مکن

روز الست جان تو خورد میی ز خوان تو

خواجه لامکان تویی بندگی مکان مکن

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی

بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن

من همگی تراستم مست می وفاستم

با تو چو تیر راستم تیر مرا کمان مکن

ای دل پاره پاره‌ام دیدن او است چاره‌ام

او است پناه و پشت من تکیه بر این جهان مکن

ای همه خلق نای تو پر شده از نوای تو

گر نه سماع باره‌ای دست به نای جان مکن

نفخ نفخت کرده‌ای در همه دردمیده‌ای

چون دم توست جان نی بی‌نی ما فغان مکن

کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد

ناله کنم بگویدم دم مزن و بیان مکن

ناله مکن که تا که من ناله کنم برای تو

گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن

هر بن بامداد تو جانب ما کشی سبو

کای تو بدیده روی من روی به این و آن مکن

شیر چشید موسی از مادر خویش ناشتا

گفت که مادرت منم میل به دایگان مکن

باده بنوش مات شو جمله تن حیات شو

باده چون عقیق بین یاد عقیق کان مکن

باده عام از برون باده عارف از درون

بوی دهان بیان کند تو به زبان بیان مکن

از تبریز شمس دین می رسدم چو ماه نو

چشم سوی چراغ کن سوی چراغدان مکن

حضرت مولانا

 

ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما

 

ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما

افتاده در غرقابه‌ای تا خود که داند آشنا

گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود

مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا

ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته

زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده

ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا

این باد اندر هر سری سودای دیگر می‌پزد

سودای آن ساقی مرا باقی همه آن شما

دیروز مستان را به ره بربود آن ساقی کله

امروز می در می‌دهد تا برکند از ما قبا

ای رشک ماه و مشتری با ما و پنهان چون پری

خوش خوش کشانم می‌بری آخر نگویی تا کجا

هر جا روی تو با منی ای هر دو چشم و روشنی

خواهی سوی مستیم کش خواهی ببر سوی فنا

عالم چو کوه طور دان ما همچو موسی طالبان

هر دم تجلی می‌رسد برمی‌شکافد کوه را

یک پاره اخضر می‌شود یک پاره عبهر می‌شود

یک پاره گوهر می‌شود یک پاره لعل و کهربا

ای طالب دیدار او بنگر در این کهسار او

ای که چه باد خورده‌ای ما مست گشتیم از صدا

ای باغبان ای باغبان در ما چه درپیچیده‌ای

گر برده‌ایم انگور تو تو برده‌ای انبان ما

حضرت مولانا

چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها

 

چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها

تا برکنم از آینه هر منکری من زنگ‌ها

بر مرکب عشق تو دل می‌راند و این مرکبش

در هر قدم می‌بگذرد زان سوی جان فرسنگ‌ها

بنما تو لعل روشنت بر کوری هر ظلمتی

تا بر سر سنگین دلان از عرش بارد سنگ‌ها

با این چنین تابانیت دانی چرا منکر شدند

کاین دولت و اقبال را باشد از ایشان ننگ‌ها

گر نی که کورندی چنین آخر بدیدندی چنان

آن سو هزاران جان ز مه چون اختران آونگ‌ها

چون از نشاط نور تو کوران همی بینا شوند

تا از خوشی راه تو رهوار گردد لنگ‌ها

اما چو اندر راه تو ناگاه بیخود می‌شود

هر عقل زیرا رسته شد در سبزه زارت بنگ‌ها

زین رو همی‌بینم کسان نالان چو نی وز دل تهی

زین رو دو صد سرو روان خم شد ز غم چون چنگ‌ها

زین رو هزاران کاروان بشکسته شد از ره روان

زین ره بسی کشتی پر بشکسته شد بر گنگ‌ها

اشکستگان را جان‌ها بستست بر اومید تو

تا دانش بی‌حد تو پیدا کند فرهنگ‌ها

تا قهر را برهم زند آن لطف اندر لطف تو

تا صلح گیرد هر طرف تا محو گردد جنگ‌ها

تا جستنی نوعی دگر ره رفتنی طرزی دگر

پیدا شود در هر جگر در سلسله آهنگ‌ها

وز دعوت جذب خوشی آن شمس تبریزی شود

هر ذره انگیزنده‌ای هر موی چون سرهنگ‌ها

 مولانا

جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من

جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من
با ستم و جفا خوشم گرچه درون آتشم
چونکه تو سایه افکنی بر سرم ای همای من
در شکنید کوزه را پاره کنید مشک را
جانب بحر می روم پاک کنید راه من...
آب حیات موج زد دوش ز صحن خانه ام
یوسف من فتاد دی همچو قمر به چاه من
چند بزارد این دلم وای دلم خراب دل
چند بنالد این لبم پیش خیال شاه من
آن نفس این زمین بود چرخ زنان چو آسمان
ذره به ذره رقص در نعره زنان که های من
خرمن من اگر بشد غم نخورم چه غم خورم
صد چو مرا بس است و بس خرمن نور ماه من
سیر نمی شوم زتو نیست جز این گناه من
سیر مشو ز رحمتم ای دو جهان پناه من

مولانا

ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما

ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما

کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا

ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری

...

شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا

رخ بر رخ شکر بنه لذت بگیر و بو بده

در دولت شکر بجه از تلخی جور فنا

اکنون که گشتی گلشکر قوت دلی نور نظر

از گل برآ بر دل گذر آن از کجا این از کجا

با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین

بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا

در سر خلقان می‌روی در راه پنهان می‌روی

بستان به بستان می‌روی آن جا که خیزد نقش‌ها

ای گل تو مرغ نادری برعکس مرغان می‌پری

کامد پیامت زان سری پرها بنه بی‌پر بیا

ای گل تو این‌ها دیده‌ای زان بر جهان خندیده‌ای

زان جامه‌ها بدریده‌ای ای کربز لعلین قبا

گل‌های پار از آسمان نعره زنان در گلستان

کای هر که خواهد نردبان تا جان سپارد در بلا

هین از ترشح زین طبق بگذر تو بی‌ره چون عرق

از شیشه گلابگر چون روح از آن جام سما

ای مقبل و میمون شما با چهره گلگون شما

بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم الصلا

از گلشکر مقصود ما لطف حقست و بود ما

ای بود ما آهن صفت وی لطف حق آهن ربا

آهن خرد آیینه گر بر وی نهد زخم شرر

ما را نمی‌خواهد مگر خواهم شما را بی‌شما

هان ای دل مشکین سخن پایان ندارد این سخن

با کس نیارم گفت من آن‌ها که می‌گویی مرا

ای شمس تبریزی بگو سر شهان شاه خو

بی حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا

مولانا

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر
کان چهره ی مشعشع تابانم آرزوست

گفتی بناز بیش مرنجان مرا برو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

آن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های و هوی و نعره ی مستانم آرزوست

والله که شهر بی تو مرا حبس میشود
آوارگی کوه و بیابانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دل ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود گشته ایم ما
گفت آن چه یافت می نشود آنم آرزوست

"مولانا"

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟

از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

جان که از عالم علویست یقین میدانم

رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او میشنود آوازم

یاکدامیست سخن میکند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی

یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد

از سر عربده مستانه بهم درشکنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار که من شعر بخود می گویم

تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی

والله این قالب مردار بهم درشکنم

                                                                           "مولوی"

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
بزیر آن درختی رو که او گلهای تر دارد
درین بازار عطاران، مرو هر سو چو بی کاران
بدکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس تُرا، زو ره زند هر کس
یکی قلبی بیاراید، تو پنداری که زر دارد
ترا بر در نشاند او بطراری که می آید
تو منشین منتظر بر در، که آن خانه دو در دارد
بهر دیگی که می جوشد، میاور کاسه و منشین
که هر دیگی که می جوشد، درون چیزی دگر دارد
نه هر کلکی شکر دارد، نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمی نظر دارد، نه هر بحری گهر دارد
بنال ای بلبل دستان، ازیرا نالهٔ مستان
میان صخره و خارا اثر دارد، اثر دارد
به نُه سر گر نمی گُنجی، که اندر چشمهٔ سوزن
اگر رشته نمی گنجد، ازان باشد که سر دارد
چراغست این دل بیدار، بزیر دامنش می دار
ازین باد و هوا بگذر، هوایش شور و شر دارد
چو تو از باد بگذشتی، مقیم چشمهٔ گشتی
حریف همدمی گشتی که آبی بر جگر دارد
چو آبت بر جگر باشد درخت سبز را مانی
که میوه نو دهد دایم درون دل سفر دارد

                                                                   "مولوی"

نگفتمت : " مرو آنجا که آشنات منم؟!

نگفتمت : " مرو آنجا که آشنات منم؟!
در این سراب فنا چشمه حیات منم ؟
وگر به خشم روی صد هزار سال ز من
به عاقبت به من آیی،که منتهات منم"
نگفتمت که : " به نقش جهان مشو راضی
که نقشبند سرا پرده رضات منم "
نگفتمت که : " منم بحر و تو یکی ماهی
مرو به خشک که دریای باصفات منم "
نگفتمت که : " چو مرغان به سوی دام مرو
بیا که قوت پرواز و پر و پات منم "
نگفتمت که : " تو را ره زنند و سرد کنند
که آتش و تبش و گرمی هوات منم  "
نگفتمت که : " صفتهای زشت در تو نهند
که گم کنی که سرچشمه صفات منم "
نگفتمت که : " مگو کار بنده از چه جهت
نظام گیرد ، خلاق بی جهات منم
اگر چراغ دلی ، دان که راه خانه کجاست
وگر خدا صفتی، دان که کدخدات منم "

                                                        "مولوی"

اگر برای تو شعری عاشقانه بخواهم

اگر برای تو شعری عاشقانه بخواهم

این شعر تا ابد با تو خواهد زیست

شعر عاشقانه بیشتر از آدمها میماند

پس بگذار برایت شعری بخوانم

شعری از اعماق جان

شعری که مرا به یاد تو آورد...

از پا تا سرت

سراسرت

نوری و نیرویی

وجود مقدست را در بر گرفته است

جنس تو ، جنس نان

نانی که آتش او را می پرستد

عشقم خاکستری زیر خاک بود

من با تو گر گرفتم

عشق من

عزیزم

پیشانی ات . پاهایت و دهانت

نانی است مقدس که زنده ام می دارد

آتش به تو درس خون داد

از آرد تقدس را فرا بگیر

و از نان بوی خوش را

پابلو نرودا

ای عاشقان

 

ای عاشقان ای عاشقان من خاک را گوهر کنم
وی مطربان ای مطربان دف شما پر زر کنم
ای تشنگان ای تشنگان امروز سقایی کنم
وین خاکدان خشک را جنت کنم کوثر کنم

باری ، اگر روزی کسی از من بپرسد

باری ، اگر روزی کسی از من بپرسد

چندی که در روی زمین بودی چه کردی ؟

من می گشایم پیش رویش دفترم را

گریان و خندان ، بر می افرازم سرم را

آنگاه می گویم که : بذری نو فشانده است

تا بشکفد ، تا بردهد ، بسیار مانده است

ای ستاره ها که از جهان دور

ای ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بی فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟
درمیان آبی زلال آسمان
موج دود و خون و آتشی ندیده اید؟
 

ای دل

ای دل

ای دل ، به کمال عشق آراستمت ،

وز هر چه به غیر از عشق پیراستمت ،

یک عمر اگر سوختم و کاستمت ؛

امروز چنان شدی که می خواستمت !

ای عشق

ای عشق ، غم تو سوخت بسیار مرا ،

آویخت مسیح وار بر دار مرا ،

چندان که دلت خواست بیازار مرا !

مگذار مرا ز دست ، مگذار مرا !

ای عشق

ای عشق ، پناهگاه پنداشتمت

ای چاه نهفته ! راه پنداشتمت

ای چشم سیاه ، آه ای چشم سیاه

آتش بودی ، نگاه پنداشتمت

ای عشق

ای عشق ، شکسته ایم ، مشکن ما را

این گونه به خاک ره میفکن ما را

ما در تو به چشم دوستی میبینیم

ای دوست مبین به چشم دشمن ما را

ای عشق

ای عشق ، در آتش تو فریاد خوش است

هر کس که در آتش تو افتاد خوش است

بیداد خوش است از تو ، وز هستی ما

خاکسترکی سپرده بر باد خوش است !

فریدون مشیری

روزگار غریبی است نازنین

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی است نازنین
و عشق را کنار تیرک راه بند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
روزگار غریبی است نازنین
و در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند

خوش خرامان می روی ای جان جان بی من مرو

 

مولانا

خوش خرامان می روی ای جان جان بی من مرو
ای حیات دوستان در بوستان بی من مرو
ای فلک بی من مگرد و ای قمر بی من متاب
ای زمین بی من مروی و ای زمان بی من مرو

آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید

 

آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید
زیـــــر کفنــــــم خمــــــره ای از بـــــاده گذاریـد

تــــا در سفـــــر دوزخ از ایــن بــــــاده بنوشـــم
بـــــر خــاک مـن از ساقــــه انگـــــور بکــاریــــد

ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم،بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند
عیب جوان و سرزنش پیر می‌کنند

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز
باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند

گویند رمز عشق مگویید و مشنوید
مشکل حکایتی‌ست که تقریر می‌کنند

ما از برون در شده مغرور صد فریب
تا خود درون پرده چه تدبیر می‌کنند

تشویش وقت پیر مغان می‌دهند باز
این سالکان نگر که چه با پیر می‌کنند

صد ملک دل به نیم نظر می‌توان خرید
خوبان در این معامله تقصیر می‌کنند

قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست
قومی دگر حواله به تقدیر می‌کنند

فی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر
کاین کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنند

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

حافظ

من از کجا پند از کجا؟ باده بگردان ساقیا

من از کجا پند از کجا؟ باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را بر ریز بر جان ، ساقیا

بر دست من نه جام جان ، ای دستگیر عاشقان
دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ، ساقیا

نانی بده نان خواره را ، آن طامع بیچاره را
آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ، ساقیا

ای جان جان جان جان ، ما نامدیم از بهر نان
برجه ، گدا رویی مکن در بزم سلطان ، ساقیا

اول بگیر آن جام مه ، بر کفه ی آن پیر نه
چون مست گردد پیر ده رو سوی مستان ، ساقیا

رو سخت کن ای مرتجا، مست از کجا شرم از کجا!!
ور شرم داری یک قدح بر شرم افشان ، ساقیا

بر خیز ای ساقی بیا ، ای دشمن شرم و حیا
تا بخت ما خندان شود، پیش آی خندان ، ساقیا

شاعر:شیخ بهایی

تو په سرانی گڈّگءَ زندءِ حیالانءَ کُشے

تو په سرانی گڈّگءَ زندءِ حیالانءَ کُشے  

عطاشاد 

حمید مصدق  می گوید:

گیرم که می گیری ، گیرم که می بندی ، گیرم که می کشی

با رویش ناگزیر جوانه چه می کنی!  

په سِندگءَ داشت کنے پلءَ چه بو تالانیءَ

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست		منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش		آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد		در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند		نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است		ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست
بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش		کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست
عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو		دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی		عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج		فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

آرامش با تفکر مثبت

 

 

آرامش با تفکر مثبت

فکر کنید. به تمام آن چیزهایى که نیست و دوست دارید که باشد، فکر کنید. شاید رسیدن به آن نداشته ها برایتان رؤیا باشد، اما حداقل فکر کردن که خرجى ندارد.
خیلى وقتها آن چیزى که مدتها در مغزمان نشسته بود، به وقوع مى پیوندد. این همان لحظه اى است که مى گویند: «کاش از خدا چیز دیگرى مى خواستم.» احتمالاً بارها و بارها این جمله را در زندگى تان تکرار کرده اید، اما تا حالا فکر کرده اید که چطور این اتفاقات در زندگى رخ مى دهد؟
باور کنید این رویدادها حاصل اتفاق نیستند. تمرکز روى یک موضوع به وقوع آن کمک مى کند. در واقع شما با فکر کردن به یک موضوع خاص، تلاش براى دستیابى به آن را آغاز کرده اید. بنابراین به اتفاقاتى که دوست دارید برایتان رخ دهند، فکر کنید. حتماً مى دانید که دستیابى به خواسته مهمترین قدم در مسیر رسیدن به آرامش است. پس فکر کنید

مرضیه، بنان بوی جوی مولیان

از سکوت تا مدارا

دیوارهای تنهایی مرزهای اخلاقیست که در دنیای رئال
برای خود بر می گزینیم. از سکوت تا مدارا در برابر منفعت جویانی که نه تو را بلکه
هیچ کس دیگر را هم ملاحظه نمی کنند اما تو ناگزیری در چارچوب اخلاق او را هم چون
انسانهای دیگر ملاحظه کنی و نادیده اش نگیری...آری اینچنین است که گاهی حس می کنی
در میان دیوارهای اخلاقی ، تنها و بی کس نشسته ای .اما چه زیباست که در این لحظه
نیز احساس فراغت می کنی و همچنان آرامی و از وجود خود لذت می بری که هرگز دیگری را
لگد نکرده و حضورت وامدار وجود دیگری نیست ...
...."من از شکست در ایدئالهایم هرگز غمگین نمی شوم .من از زشت و کریه دیدن دنیاست که رنج می برم.از همین رو از هر چه و هر کس که بخواهد دنیا را برایم زشت جلوه کند می گریزم.."

منصور حلاج

 

 منصور حلاج

حسین بن منصور بیضاوی مشهور به حلاج  از بزرگان عرفا و صوفیه به دستورحامدبن عباس وزیر مقتدر عباسی کشته شدوی در بیضا درفارس فعلی به دنیا آمد و مدتی تحت تعلمیات عارفانه سهل بن عبدالله تستَری قرار گرفت. او بعدها با جمعی از صوفیه عصر خود محشور شد که از میان آنها می توان به جنید بغدادی اشاره کرد.

ای کاش می توانستم باران باشم

ای کاش می توانستم باران باشم
تا تمام غمهای دلت را بشویم
ای کاش می توانستم ابر باشم
تا سایه بانی از محبت برویت می گسترانیدم
ای کاش می توانستم اشک باشم

مولوی و خود شناسی

 

مولوی و خود شناسی  

ای بسا ظلمی که بینی در کسان
خوی تو باشد دریشان ای فلان
اندریشان تافته هستی تو
از نفاق و ظلم و بد مستی تو

بیا بنویسیم ................

 

بیا بنویسیم ................

بیا بنویسیم روی خاک رو درخت رو پر پرنده رو ابرا
بیا بنویسیم روی برگ روی آب توی دفتر موج رو دریا
بیا بنویسیم که خدا ته قلب آینه است
مثل شور فریاد یا نفس تو حصار سینه است
با همیشه موندن وقتیکه هیچی موندنی نیست
اوج هر صدای عاشقی که شکستنی نیست

زندگی آیینه است، زیبا شو تا زیبا شود

 

زندگی آیینه است، زیبا شو تا زیبا شود 

خیلی‌ها در زندگی خود خواهان آرامش هستند اما اغلب این آرامش دست‌نیافتنی به نظر می‌رسد. حتی کسانی که در زندگی خود به ثروت وموفقیت‌های مادی می‌اندیشند و درنهایت هم به آن دست می‌یابند، احساس می‌کنند که واقعاً شاد نیستند. آنها هنوز مضطرب، عصبی و در حال رقابت با دیگران هستند. حال آنکه تجربه خوب در زندگی در حقیقت به عوامل بیرونی مانند موفقیت مالی بستگی ندارد. 

هیچ چیز وهیچ کسی نمی‌تواند شادی، اطمینان خاطر و موفقیت را به ما ارزانی دهد، زیرا آنچه ما به دنبالش هستیم، تنها به احساس درونی خودمان و نگرشی که نسبت به پیرامون خود داریم، بستگی دارد و این موضوع است که تعیین می‌کند آیا واقعاً سعادتمند هستیم یانه، در واقع غیر ممکن است که بتوان شاد بود، به آرامش رسید، اطمینان خاطر داشت و موفق بود مگر آنکه نخست در وجود خود شادی، اطمینان خاطر، آرامش وموفقیت را حس کنیم. آنچه در زندگی برای ما رخ می‌دهد، آن قدر تعیین کننده شادی و آرامش ما نیست بلکه بیشتر نوع واکنش نسبت به آن رخدادهاست که نقش تعیین کننده‌ای دارد.

امروز روز شادی و امسال سال گل

 

باز هم از مولانا... بخوانید و لذت ببرید

امروز روز شادی و امسال سال گل

                                                     نیکوست حال ما که نکو باد حال گل

گل را مدد رسید ز گلزار روی دوست

                                                      تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل

مستست چشم نرگس و خندان دهان باغ

                                                      از کر و فر و رونق و لطف و کمال گل

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

 

یکی دیگر از اشعار زیبای مولانا امیدوارم لذت ببرین

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

                                                       چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید

                                                       چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا

زهی ماه زهی ماه زهی باده همراه

                                                           که جان را و جهان را بیاراست خدایا

شد ز غمت خانه سودا دلم

 

فوق العاده زیبا....

مولانا 

شد ز غمت خانه سودا دلم		در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو		می نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت		رفت بر این سقف مصفا دلم
آه که امروز دلم را چه شد		دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلب گوهر دریای عشق		موج زند موج چو دریا دلم
روز شد و چادر شب می درد		در پی آن عیش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نکته‌هاست		وه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نکنی بر دل من رحمتی		وای دلم وای دلم وا دلم
ای تبریز از هوس شمس دین		چند رود سوی ثریا دلم

مولانا

 

هرچه گوید مرد عاشق، بوی عشق
از دهانش می جهد در کوی عشق
گر بگوید فقه، فقر آید همه
بوی فقر آید از آن خوش دمدمه

ور بگوید کفر، دارد بوی دین
ور به شک گوید، شکش گردد یقین

مولانا

انسان عاشق در مقام و مرتبه عشق نمی تواند عشق خود را پنهان کند و اگر درباره فقه که مقید به احکام ظاهری است حرف بزند رنگ درویشی که مقید به احکام باطنی است از سخنانش استنباط می شود و اگر کلمات کفر آمیز به زبان آورد بوی دین و ایمان می دهد...

سیر نمی شوم زتو ای مه جان فزای من

  

ای ستاره ها که از جهان دور

جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من
با ستم و جفا خوشم گرچه درون آتشم
چونکه تو سایه افکنی بر سرم ای همای من
در شکنید کوزه را پاره کنید مشک را

بیا گرانی عشق را بهانه کنیم

 

بیا گرانی عشق را بهانه کنیم

خورشید عاشقانه می تابد 

 تمنایی از ما ندارد و این پیام را می دهد که عـــشـــــــــق باید بی تمنا باشد

این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام

این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام

این بار من یک بارگی از عافیت ببریده ام 

دل را ز خود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام

عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده ام 

در دیده من اندرآ وز چشم من بنگر مرا

زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام

تو مست مست سرخوشی من مست بی سر سرخوشم

تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام 

molana

سخنرانی غلامحسین دینانی درباره مولانا و سهروردی2

 

  

مولوی ، مثنوی را با نی آغاز و ما را به نیستان دعوت می‌کند.

مولانا فردی جهانی است. مرد همه تاریخ بشری است. اما چرا اسمی از ایران نیست مولانا به زبان فارسی شعر گفته است. این، افتخار و بیمه زبان فارسی است البته اگر برخی از ترک ها نگویند که اشعار مولانا اول ترکی بوده و بعد به فارسی ترجمه شده خدا را شکر که ما این قدر نمونه درخشان فارسی داریم که مشکلی به وجود نمی آید. این مشکل در میان عرب ها هم وجود دارد. یک الف و لام ابتدای کلمه می گذارند و آن را مصادره می کنند. مولانا مرد غریبی است. بشریت نیازمند است تا قیامت فارسی یاد بگیرد که بتواند مثنوی بخواند.

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی

 

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی
دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال

عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هرچه از غریزه سر زند بی ارزش است
دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هرجا که روح ارتفاع دارد همگام با آن اوج می گیرد

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست، و گذر فصل ها و عبور سال ها بر آن اثر می گذارد
دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می کند